Βιβλιοπαίξαμε με το ... "Η γραμμή", των Βασίλη Κουτσιαρή και Γιάννη Διακομανώλη

Κάθομαι στο πρώτο θρανίο. Μπροστά ακριβώς από την έδρα της κυρίας. Για κακή μου τύχη κάθομαι με τον Θοδωρή, που ήρθε φέτος στο σχολείο μας και είναι ενοχλητικός και ακατάστατος.Μα καλά, από όλα τα παιδιά της τάξης μου, με αυτόν μου έτυχε να καθίσω;
Φυσικά, από την αρχή έβαλα τους κανόνες μου. Με το μολύβι μου τράβηξα στο θρανίο μια γραμμή. Μια χοντρή μαύρη γραμμή. Έτσι, κανείς δεν θα μπορούσε να μπει στο χώρο του άλλου.

Μια ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις και τη φιλία που θα μπορούσε να ήταν εμπνευσμένη από την σχολική πραγματικότητα. Οι συγγραφείς, Βασίλης Κουτσιαρής και Γιάννης Διακομανώλης, εκπαιδευτικοί και οι δύο, έχοντας πείρα από την επαφή με τα παιδιά μπόρεσαν να εκφράσουν με τον πιο παραστατικό, ζωντανό αλλά και τρυφερό τρόπο την δυσκολία της αποδοχής καινούργιου φίλου, μέσα από τα μάτια του μικρού Αλέξανδρου.

Στην αρχή είναι εντελώς αρνητικός, και δεν θέλει καμία σχέση να έχει με τον Θοδωρή, τον νέο μαθητή της τάξης. Μέχρι και μια γραμμή ζωγραφίζει στον θρανίο για να ορίσει τον χώρο του καθενός. Σύντομα όμως θα "πέσει" απ΄τα σύννεφα με την αποκάλυψη που θα του κάνει ένας άλλος συμμαθητής του για τον Θοδωρή. Και τότε ο Αλέξανδρος είναι έτοιμος να επανορθώσει. Απλά και αθώα, χωρίς να χρειάζεται να δικαιολογηθεί, χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσει... όπως ακριβώς συμβαίνει με τα παιδιά!
Μας άρεσε αυτό το παιχνίδι που κάνει η εικονογράφος, Αιμιλία Κονταίου, με τα χρώματα, αποδίδοντας το παιδί με τα έντονα και εχθρικά συναισθήματα μόνο με αποχρώσεις του γκρι. Ενώ δηλαδή όλες οι εικόνες έχουν υπέροχα ζωηρά χρώματα, ο Αλέξανδρος έχει γκρι, που στην πορεία αλλάζει σε ζεστές αποχρώσεις, δίνοντας έτσι χρώμα και στο συναίσθημα.

Μιλώντας με τα παιδιά, αμέσως κατάλαβαν το γιατί.
"Κοίτα με", μου λέει ο Γιώργος και τρέχει προς τον καθρέπτη. "Κοίτα πώς είναι το πρόσωπό μου όταν είμαι νευριασμένος." ξαναλέει συνοφριώνοντας και σουφρώνοντας τα χείλια του.
"Ενώ όταν γελάω..." και μας στέλνει μέσα από τον καθρέπτη το πιο λαμπερό του χαμόγελο "είμαι πιο φωτεινός"!

Τι όμορφα που μίλησε αυτό το βιβλίο στην παιδική ψυχή!

"Αυτή η γραμμή δεν μου αρέσει καθόλου. Το θεωρώ άδικο." Μου είπε η Χριστιάννα.
"Θέλεις να βρούμε τρόπους ώστε αυτή η γραμμή θα τα ενώσει τα παιδιά αντί να τα χωρίζει;" τα ρώτησα.
Και αμέσως πιάσαμε δουλειά. Κάτσαμε στο τραπέζι τoυ σαλονιού και με μια αυτοκόλλητη ταινία το χωρίσαμε στα δύο. 

"Λοιπόν; Πώς μπορεί αυτή η γραμμή να ενώσει τα παιδιά;" τους ρώτησα.
"Με παιχνίδι!" ήταν η απάντηση και των δύο!
Έτσι ξεκινήσαμε να παίζουμε...
Αρχικά βάλαμε μπαλίτσες πάνω στη γραμμή πήραμε από ένα καλαμάκι και αρχίσαμε να φυσάμε... έπρεπε να διώξουμε τις μπάλες στο μέρους του άλλου.

Το επόμενο παιχνίδι ήταν ιδέα του Γιώργου. Με το δάκτυλό μας έπρεπε να σπρώξουμε την μπάλα μας και να "σπάσουμε" την ομάδα με τους βώλους (κάτι σαν ποδοσφαιράκι). Όσοι βώλοι περνούσαν στην απέναντη μεριά τόσους πόντους μαζέυαμε!
Στην συνέχεια το κάναμε ομαδικό παιχνίδι. Εναλλάξ ρίχναμε μπαλιές και είδαμε ότι όταν συνεργαζόμαστε είναι πολύ πιο εύκολα τα πράγματα!

 Πόσες φορές χρειάζεται να φυσήξεις για να χτυπήσεις τον βώλο που είναι πάνω στη γραμμή πάνω στην γραμμή και να τους περάσεις και τους δύο απέναντι; 

Τέλος προσθέσαμε και άλλες μαύρες γραμμές και φτιάξαμε μία πόλη! Προσθέσαμε αυτοκινητάκια, σπιτάκια, ανθρωπάκια και παίξαμε μαζί πολλές ώρες!
"Μαμά, μην χαλάσουμε τις γραμμές!" μου είπαν το μεσημέρι. Συμφωνήσαμε λοιπόν να τις κρατήσουμε για το τριήμερο τουλάχιστον!

Μπορεί να μην μπορείς να κάτσεις στο σαλόνι από τα παιχνίδια, αλλά τα γέλια και η χαρά μας ανταμοίβουν!!!

Με την Χριστιάννα μας δώθηκε η αφορμή να μιλήσουμε και για άλλες γραμμές.
"Αυτή η γραμμή μοιάζει με τα σύνορα των χωρών."
Έτσι μιλήσαμε για τα όρια στα εδάφη, και πήρε και ο Γιώργος μια πρώτη γεύση για αυτό.


Το βιβλίο προτείνεται για παιδιά 3-6χρ, αλλά θεωρώ πως είναι πιο κοντά στην ηλικία των 5χρ. Μπορείτε να δείτε περισσότερα στο site των εκδόσεων Μίνωας εδώ.

Σας φιλώ γλυκά!